Vehhabiler diyor ki:
(Resulullahın ve Evliyanın ruhlarından şefaat isteyen, bunların mezarını
ziyaret edip, bunları vesile ederek dua eden kâfir olur. Kabirde olandan
işitmeyenden dua istemek şirktir. Ölü ve uzaktaki diri, işitmez ve cevap vermez.
Bunların fayda ve zararları olmaz. Ölmüş peygamberden de bir şey istemek şirktir.)
CEVAP
Bu iddialarına aşağıda ve diğer maddelerde cevap veriyoruz:
Ruhun ölmediğine Ehl-i sünnetin inandığı gibi vehhabiler de inanıyor. Beden
ölse bile ruhun ölmediğine inanıp da, bu ruhun hareket etmesine inanmamak açık
bir çelişkidir.
Böyle olunca, ruhdan şefaat dilemek, ondan yardım istemek gibi, Allahü teâlânın
yaratmasına vasıta olmasını beklemeye, karşı olmamak icap eder. Çünkü, bütün
dinler, insan ölünce, ruhun diri kaldığını bildirmektedir. Diri insanlar, Allahü
teâlânın yaratmasına vasıta, sebep oldukları gibi, diri ruhların da, Allahü
teâlânın yaratmasına sebep olacağı red edilmez.
Ruhun mahiyeti nedir
Ruh, bedeni ayakta tutan bir kuvvettir. Ruh ölmez. Ruh [can] bedenden ayrı
bir varlıktır. Zümer suresinin, (Allah, öleceklerin ölümleri anında,
ölmeyeceklerin de uykuları esnasında ruhlarını alır. Ölmelerine hükmettiği
kimselerinkini tutar, diğerlerini bir süreye kadar salıverir. Elbette düşünenler
için bunda alınacak ibretler vardır) mealindeki 42. âyeti ruhun bedenden
ayrı bir varlık olduğunu bildirmektedir. İşiten, tasarruf ve kuvvet sahibi olan
ruhtur. Ruhsuz beden bir işe yaramaz. Ama bedensiz ruh, nimet veya azaba duçar
olur. Ruh, sütte yağın bulunduğu gibi, bedende bulunmaz.
Bunun için kolu kesilen kimsenin ruhundan eksilme olmaz. Başkasının yüreği ile
yaşayan bir insanın ruhunda değişiklik olmadığı için, bozuk kimsenin yüreğinin
bu adama hiç tesiri olmaz. Kalb ile yürek aynı şey değildir. Yürek, hayvanda da
bulunur. İnsana mahsus olan kalbe, gönül denir. Gönül görünmez, fakat tesirleri
ile anlaşılır. Kalb, elektrik cereyanı, yürek de ampul gibidir. Ampuldeki
elektriği, ampul ışık verdiği zaman anlıyoruz. Elektrik gibi kalb de madde
değildir, bir yer kaplamaz. Yürekte eserleri görüldüğü için, kalbin yeri yürek
denir. Yürek değiştirmek, sanki ampul değiştirmeye benzer. Yani takılan yürek
nasıl olursa olsun, takılan kimsenin kalb kuvvetinin tesiri görülür. Ampulün
değişmesiyle şehir cereyanında azalıp çoğalma olmadığı gibi, yürek değişmesiyle,
kalb kuvvetinin tesiri değişmez.
Ruh da, elektriğe benzetilebilir. Yanmakta olan bir ampul, sökülünce, yani
cereyanla olan irtibatı kesilince, cereyanın bir miktarı kesilmiş olmaz. Başka
bir ampul takılırsa onun da rezistans telini ısıtıp ışık saçmasına sebep olur.
Salih bir kimsenin yüreği, fasık kimseye veya kâfire takılınca, o kimsenin kalbi
yine hep günah işlemek ister, kötü düşünür. Tersine, fasık insanın yüreği, salih
bir kimseye takılırsa, o kimsenin kalbi yine günah işlemek istemez, hep iyi
düşünür. Yüreğin manevi bir fonksiyonu yoktur. Öldükten sonra çürüyüp
gidecektir. Yahut hayvan yese veya yansa fark etmez. Çünkü insan ruh demektir.
Beden değişse de ruh değişmez.
İnsan, ruhu sayesinde ayakta durur. Aklı, düşüncesi, ruhu sayesinde vardır.
İnsanın, vücudu bir marangozun aletleri gibidir. İnsan ölünce, aletleri
olmadığından, ruh bu aletlerle bir iş yapamaz. Ancak yine de, ruh ölü olmadığı
için gider gelir, insanları tanır. Hatta evliyanın ruhları insanlara yardım
eder. Bu yardım etmesi dünyadaki bedenindeki aletlerle değildir. Allahü teâlâ
ruhlara aletsiz de iş yapma özelliğini vermiştir. Vefat eden Hızır
aleyhisselamın ruhu çok kimseye çeşitli yardım yapmaktadır.
Bir kimseye, başkasının bütün organları takılsa, o insanın aklında, düşüncesinde
değişiklik olmaz. Marangozun eski aletleri yerine, yeni aletleri gelmiş
demektir. Alet değişmekle, marangozdaki bilgi, kabiliyet değişmez. Kesmeyen bir
testere yerine, iyi kesen bir testere gelirse, daha kolay iş yapar. Görmeyen
gözün yerine sağlam göz takılırsa görür. Kanı, kalbi, beyni de değişse, yine
düşünceye tesir etmez. Sağlam organ takılmışsa, daha kolay iş görür. Çünkü
insan, ruh demektir. Bir insan yanmakla yok olmaz. Sadece aletleri elinden
alınmış olur. Ahirette ona yeni aletler verilir. Ruh, kendisine verilen vücut
sayesinde, ya nimete kavuşur veya azaba duçar olur. Ruhun mahiyetini bilmeyen
veya Allah’ın kudretinden şüphe eden kimse, insan yanınca yok olduğunu, kabir
suali ve kabir azabının olmadığını zanneder. Halbuki kabir azabı haktır.
Aklın almadığı şeyleri akılla çözmeye kalkışmak çok yanlıştır.
Akıl, göz gibi, din bilgileri de ışık gibidir. Göz, ışık olmadıkça, karanlıkta
görmez. Göz, karanlıkta görmediği şeylere Yok diyemez. Akıl da,
maneviyatı, fizik-ötesini anlayamaz. Aklımızdan faydalanmamız için Allahü teâlâ,
din ışığını gönderdi. Göz, ışık olmadan karanlıkta cisimleri göremediği gibi,
din bilgileri olmadan da akıl, manevi şeyleri anlayamaz. O halde akıl, din ışığı
ile ancak manevi şeyleri anlayabilir.
Amerika’daki vahşilerin, oklarının uçlarına sürdükleri, Kürar ismindeki
zehir, sinirlerin uçlarını felce uğratır. Adale hareket edemez. Ağrı
yapmadığından insan zehirlendiğini anlamaz. Elini, ayağını oynatamaz, yere
yıkılır, taş gibi kalır. Görür ve işitir ise de, gözünü kırpamaz, dilini oynatıp
bağıramaz. Kabir azabı da buna benzetilebilir. Ölü, acı duyar, fakat
kıpırdayamaz.
İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:
Kabir azabı, ahiret azaplarındandır. Dünya azabına benzemediği gibi, rüyada
görülen azaba da benzemez. Böyle sanmak, kabir azabını bilmemekten ileri gelir.
Kabir azabına inanmayan bid'at sahibi olur. "Hakkında hadis-i şerif olsa da,
olmasa da, kabir azabına inanmam, akıl ve tecrübe bunu kabul etmez" diyen kâfir
olur. (Mektubat-ı Rabbani C.3, m.17- 31)
İnsan ruhu sayesinde vardır
İnsan ölünce yok olur ve ölülerin ruhlarının faydası zararı olmaz sanılıyor.
Halbuki beden ölüp çürüse de ruh ölmez.
Abdülhak-ı Dehlevi hazretleri buyuruyor ki:
İnsan ölürken ruhunun ölmediğini âyet ve hadisler açıkça bildiriyor. Ruhun şuur
sahibi olduğu, ziyaret edenleri ve onların yaptıklarını anladıkları da
bildiriliyor. Velilerin ruhları, diri iken olduğu gibi, öldükten sonra da,
yüksek mertebededirler. Allahü teâlâya manevi olarak yakındırlar. Evliyada,
dünyada da, öldükten sonra da keramet vardır. Keramet sahibi olan ruhlardır. Ruh
ise, insanın ölmesi ile ölmez. Kerameti yapan, yaratan, yalnız Allahü teâlâdır.
Her şey Onun kudreti ile olmaktadır. Her insan, Allahü teâlânın kudreti
karşısında, diri iken de, ölü iken de hiçtir. Bunun için, Allahü teâlânın
dostlarından biri vasıtası ile, bir kuluna ihsanda bulunması şaşılacak bir şey
değildir. Diri olanlar vasıtası ile çok şey yaratıp verdiğini, herkes her zaman
görmektedir. İnsan diri iken de, ölü iken de bir şey yaratamaz. Ancak Allahü
teâlânın yaratmasına vasıta, sebep olur. (Mişkat)
İmam-ı Süyuti hazretleri buyuruyor ki:
Her ölünün ruhu, cesedine, bilmediğimiz bir halde bağlıdır. Ruhların kendi
cesetlerine tesir ve tasarruf etmelerine ve kabirde bulunmalarına izin
verilmiştir. Ölü kabirde çürüse de, ruhun bedenle olan bağlılığı bozulmaz.
(El-mütekaddim)
Muhammed Masum-i Faruki hazretleri buyuruyor ki:
Bazı evliyanın Hazret-i Hızır ile konuşmaları, onun diri olduğunu göstermez.
Ruhu insan şeklini alır, iş yapabilir, darda kalanlara yardım edebilir. Kabirde
nimetler ve azaplar olduğuna iman ederiz. Ölülerin birbirleri ile konuştukları,
kabirde azap olunanların seslerinin işitildiği bir çok hadis-i şerif ile
bildirilmiştir. Bir hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
(Eğer kabre konan kişi mümin ise, kabri genişletilir. Kıyamette insanlar
diriltilinceye kadar kabri hoş kokularla doldurulur. Kabre konan kişi kâfir ise,
demirden bir tokmakla başına vurulur. Öyle bir çığlık atar ki, cin ve insanların
dışındaki bütün canlılar işitir. Kabri öyle daraltılır ki, kaburga kemikleri
birbirine geçer.) [Buhari, Müslim] (C.1, m.182)
Yine hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:
(Kabir azabı vardır.) [Buhari]
(Kabir, ya Cennet bahçesi veya Cehennem çukurudur.) [Tirmizi]
Bilmediğimiz bir hayat ile diridirler
Peygamberler ve Evliya mezarlarında, kabir hayatı denilen, bilmediğimiz bir
hayat ile diridirler. Kendiliklerinden bir şey yapamazlar. Allahü teâlâ, onlara
sebep olacak kadar kuvvet ve kıymet vermiştir. Onları sevdiği için, onlara,
âdeti dışında olarak ikram, ihsan yapmaktadır. Onların hürmeti için, istenileni
yaratır. İstenilenin yaratılmasına sebep olmaları onlardan istenir.
Mezhepsizlerin, Ehl-i sünnet, mezarlara tapınıyorlar, müşrik oluyorlar demeleri
Müslümanlara iftiradır.
Aşağıda meallerini yazdığımız, [Al-i İmran 169 ve Bekara 154] âyet-i kerimeler,
şehidlerin diri olduklarını bildiriyor. Şehidler, peygamber gibi evliya gibi
değil, başka müslümanlar gibidir. Onlardan bir üstünlükleri yoktur. Peygamberler
ise, şehidlerden elbet daha ileride ve daha üstündür. Her Peygamber şehid olarak
ölmüştür. Bunu bilmeyen yoktur.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Peygamberlerin vücudunu toprak çürütmez.) [Ebu Davud]
(Her Peygamber, kabrinde diri olup namaz kılar.) [Beyheki, Ebu Ya’la]
Onun için vehhabiler gibi Resulullahı ölü sanmak, ya Resulallah demeye şirk
demek maksatlı değilse cahilliktir.
Vehhabi Feth-ül-mecid kitabının 486. sayfasında kendi bozuk inanışlarını
güya ispat etmek için şu hadis-i şerif yazılıdır:
(Evlerinizi kabir yapmayınız! Kabrimi bayram yeri yapmayınız! Bana salevat
getiriniz! Her nerede salevat getirirseniz, bana bildirilir.) [Ebu Davud]
Halbuki bu hadis-i şerif, Peygamberlerin kabirlerinde diri olduklarını
göstermektedir. Çünkü, bir söz, diri olana bildirilir. [Hadis âlimlerinden
Abdülazim Münziri hazretleri, (Kabrimi bayram yeri yapmayınız!) hadis-i
şerifi için, elinizden geldiği kadar sık ziyaret ediniz demektir, dedi. Yani,
benim kabrimi, yılda bir iki kere ziyaret etmekle bırakmayınız. Her vakit
ziyaret ediniz demektir dedi. (Evlerinizi mezarlık yapmayınız!)
hadis-i şerifi de, evlerinizi namaz kılmamakla mezarlığa benzetmeyiniz
demektir dedi.]
Yine hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Mirac gecesinde, Musa aleyhisselamın kabri yanından geçirildim. Mezarında,
ayakta namaz kılıyordu.) [Buhari, Müslim]
Buhari’de ve Müslim’de, (Allahü teâlâ, Mirac gecesinde, bütün Peygamberleri,
Peygamberimize gönderdi. Onlara imam olup, iki rekat namaz kıldılar)
yazılıdır. Namaz kılmak, rüku ve secde yapmakla olur. Bu haber, diri olarak,
ceset ile, beden ile kıldıklarını gösteriyor. Musa aleyhisselamın, kabrinde
namaz kılması da, bunu göstermektedir.
Mişkat kitabının son cildinde, (Mirac) babının birinci faslı sonunda,
Müslim’den alarak Ebu Hüreyre’nin bildirdiği hadis-i şerifte, (Kâbe’nin
yanında, Kureyş kâfirleri, bana Beyt-ül-mukaddesin nasıl olduğunu sordular.
Oralara dikkat etmemiştim. Çok sıkıldım. Allahü teâlâ bana gösterdi. Kendimi
Peygamberler arasında gördüm. Musa aleyhisselam, ayakta namaz kılıyordu, zayıf
idi. Saçları dağınık ve sarkık değildi. Şen’e kabilesinden bir yiğit gibi idi.
İsa aleyhisselam, Urve bin Mesud Sekâfi’ye benziyordu) buyuruldu. Şen’e,
Yemende bulunan bir kabilenin ismidir. Bu hadis-i şerifler, Peygamberlerin,
Rableri yanında diri olduklarını gösteriyor. Onların cesetleri [bedenleri],
ruhları gibi latif olmuştur. Kesif, katı değildir. Madde ve ruh âleminde
görünebilirler. Bunun için Peygamberler, ruhları ve bedenleri ile
görünebilirler.
Hadis-i şerifte, Musa ve İsa aleyhimesselamın namaz kıldıkları bildiriliyor.
Namaz kılmak, çeşitli hareketler yapmaktır. Bu hareketler beden ile olur. Ruh
ile olmaz. Musa aleyhisselamı, orta boylu, eti az, zayıf, saçları toplu gördüm
buyurması, ruhunu değil bedenini gördüğünü gösteriyor. Peygamberler başka
insanlar gibi ölmez. Geçici olan dünyadan, sonsuz kalıcı olan ahirete göç
ederler.
İmam-ı Beyheki hazretleri, İtikad kitabında buyuruyor ki:
Peygamberler, mezara konduktan sonra ruhları bedenlerine geri verilir. Biz
onları göremeyiz. Melekler gibi, görünmez olurlar. Yalnız, Allahü teâlânın
keramet olarak ihsan ettiği seçilmiş kimseler görebilir. İmam-ı Süyuti de böyle
bildirmiştir. İmam-ı Nevevi ve Sübki ve imam-ı Kurtubi üstadından böyle haber
vermişlerdir.
Hicretin 61. senesinde (Harre) olayında, Said bin Müseyyib diyor ki, Mescid-i
nebide ezan okunamaz, namaz kılınamaz olunca, Hücre-i nebeviyye’den ezan ve
ikamet sesi işitildi. Bunu, ibni Teymiye de, (İktiza-üs-Sıratil-müstakim)
kitabında yazmaktadır. Çok kimse, selamlara, Kabri saadetten cevap verildiğini,
çok zaman işitmişlerdir. Başka kabirlerden de, selamlara cevap verildiği, çok
işitilmiştir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Bana selam verene, ben de selam veririm.) [Beyheki]
Bir hadis-i şerifte, (Beni rüyada gören uyanık iken görmüş gibidir)
buyuruldu. Bunun için, imam-ı Nevevi hazretleri, Onu rüyada görmek, tam
kendisini görmektir dedi. Nitekim, Abdürraüf Münavi’nin, Künuz-üd-dekaık
kitabında yazdığı ve Buhari’de ve Müslim’de bulunduğunu bildirdiği hadis-i
şerifte, (Beni rüyada gören doğru görmüştür. Çünkü şeytan, benim şeklime
giremez) buyuruldu. Rüyada benzeri görülmüş olsaydı, doğru olarak görülmüş
olmazdı. İbrahim Lakani, Cevheret-üt-tevhid kitabında diyor ki, hadis
âlimleri, Resulullahın uyanık iken de, rüyada da görülebileceğini, sözbirliği
ile bildirmişlerdir.
Diri olan Peygamber mi, Şehid mi?
Bedir’de falanca filanca öldü gitti denilince, Allahü teâlâ buyurdu ki:
(Fisebilillah [Allah yolunda] öldürülenlere ölü demeyin. Bilâkis onlar
diridir, ama siz bunu anlayamazsınız.) [Bekara 154] (Tibyan)
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Uhud’da şehid olan kardeşlerinizin ruhları yeşil kuşlarla Cennete gitmiştir.
Onlar Cennetin ırmaklarından su içer, meyvelerinden yiyip Arş’ın gölgesinde
asılı altın kandillerle giderler, istirahat ederler. Yiyecek, içeceklerin
lezzetini ve orada yaşanan hayatın güzelliklerini tattıkları zaman, “Allahü
teâlânın bize neler verdiğini kardeşlerimiz bilselerdi de cihattan
çekinmeselerdi” dediler. Allahü teâlâ da, ben onlara, sizin durumunuzu
bildiririm buyurdu.) [Müslim, Tirmizi, İbni Mace]
İşte âyet meali:
(Allah yolunda öldürülenleri ölü sanmayın, onlar, Rableri indinde diridir ve
Allah’ın bol nimetinden sevinç içinde rızıklanırlar, arkalarından kendilerine
ulaşamayanlara [henüz şehid olmamışlara, şehidlikte] korku olmadığını ve
üzülmeyeceklerini müjdelemek isterler.) [Al-i İmran 169]
İlk âyette, Allah yolunda öldürülenlere ölü demeyin, onlar diri diye ikaz
ediliyor. İkinci âyette, bunların yiyip içtikleri de bildiriliyor.
Şimdi vehhabilere soruyoruz: Şehid mi üstün, yoksa Peygamber mi? Şehid
sıradan biridir. Savaşta ölenin imanı varsa şehid olur. Attan düşüp ölen bile
şehiddir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Suda boğulan, yangında ve enkaz altında ölen şehiddir.) [İbni Asakir]
(Abdestli yatıp da ölen şehiddir.) [Deylemi]
(Mütteki müezzin, şehid gibidir. Ölürse kabrinde çürümez.) [Taberani]
(Allahü teâlâdan sıdk ile ihlas ile şehidlik isteyen, yatağında ölse de,
şehiddir.) [Müslim]
Allah yolunda ölen şehide ölü demek caiz değil iken, bütün ömrünü Allah yolunda
geçiren Peygamber efendimize ölü demek nasıl caiz olur? Hadis-i şeriflerde
buyuruldu ki:
(Her Peygamber, kabrinde diri olup namaz kılar.) [Beyheki, Ebu Ya’la]
(Toprak, Peygamberlerin vücudunu çürütmez.) [İbni Mace]
(Kabrimin yanında okunan salevatı işitirim. Uzaktakiler bana bildirilir.)
[İbni Ebi Şeybe]
Elbette Peygamber, şehidden üstündür. Resulullah efendimiz ise, bütün evliyadan,
ulemadan ve diğer enbiyadan [Peygamberlerden] üstündür. Dini de diğer dinlerden
daha üstündür. Eshabı yani arkadaşları da diğer Peygamberlerin eshabından
üstündür. Ümmeti de diğer ümmetlerden üstündür. İki âyet-i kerime meali:
(Bütün dinlerden üstün kılmak üzere, Resulünü hidayet [doğruluk
rehberi olan Kur’an] ve hak din [İslamiyet] ile gönderen Odur.)
[Fetih 28]
(Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik.) [Enbiya 107]
İki hadis-i şerif meali:
(Ben bütün insanların efendisiyim.) [Buhari]
(Allahü teâlâ, beni insanların en iyisinden yarattı. İnsanların en iyisiyim, en
iyi ailedenim. Kıyamette herkes sustuğu zaman ben söylerim, onlara şefaat
ederim. Kimsenin ümidi kalmadığı bir zamanda onlara müjde veririm. O gün her
iyilik, her türlü yardım, her kapının anahtarı bendedir. Liva-i hamd benim
elimdedir. Peygamberlerin imamı, hatibi ve hepsinin şefaatçisiyim. Bunları
öğünmek için söylemiyorum, hakikati bildiriyorum.) [Hakikati bildirmek
vazifemdir. Bunları söylemezsem vazifemi yapmamış olurum. Müjdeci Mek. 44]
Eshabı hepsinden üstündür, hepsi Cennetliktir. Bir âyet meali:
(Allah, hepsine hüsnayı [Cenneti] vaad etmiştir!) [Nisa 95]
Ümmeti de diğer ümmetlerden üstündür. Bir âyet meali:
(Siz, insanların iyiliği için ortaya çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz.)
[Al-i İmran 110]
Şehidlerin ruhu yaşıyor da, âlemlere rahmet olarak gönderilen Resulullahın ruhu
yaşamıyor mu? Ruh ölmez, kâfirin ruhu bile ölmez. Peygamberin Allah yanında bir
şehid kadar da kıymeti yok mu? Şehid diri oluyor da, Peygamber niye diri
olmasın? Şehid Cennette rızıklanıyor da, Peygamber niye rızıklanmıyor? Allahü
teâlâ şehide böyle ikram ediyor da Peygamberine ikram etmez mi? Allah’ın
Peygamberi şehidden yani ümmetinden birisinden üstün değil mi? Şehid olan
Hazret-i Ömer’den, Hazret-i Ali’den, Hazret-i Hamza’dan, Hazret-i Cafer-i
Tayyar’dan üstün değil mi?
Peygamber hâşâ Allah yolunda değilse, şehid Allah yolunda nasıl olur? Peygamber
diri olmazsa şehid nasıl diri olur? Peygamber işitmezse, şehid nasıl işitir?
Halbuki şehidin, Müslümanlığı da şehidliği de bu Peygambere iman etmeye
bağlıdır. Şehidler Allah yolunda da, hâşâ Peygamberler başka yolda mı? Bu ne
çirkin suçlama öyle? Resulullah şehid değil mi? Resulullah, son hastalığında,
(Hayber’de yediğim zehirli etin acısını hâlâ hissediyorum. Zehrin tesirinden
aort damarım, bıçak gibi kesiliyor) buyurdu. (Buhari)
İbni Mesud hazretleri ve diğer Eshab-ı kiram, (O zehirli etin tesiriyle
Resulullah şehid oldu) buyurdu. Peygamberlik şehidlikten üstündür. Fakat şehid
olmak da bir nimettir. Allahü telâlâ Resulüne bu nimeti de vermek için son
hastalığında bu zehrin etkisini göstermiştir. (M.Ledünniyye)
Vehhabiler, "Şefaat ya Resulallah" diyenlere, (Ya hacı, şirk şirk...)
diyorlar. Onun ümmetinden olan şehide diri dedikleri halde, Resulullaha ölü
demeleri âyet ve hadislere aykırıdır.
Yalan olduğu için yazıları birbirini tutmuyor
Vehhabi Feth-ul-mecid kitabının 257. sayfasında, (Ebu Davud’un
rivayet ettiği hadiste bana salevat okuyunuz! Her nerede okursanız okuyunuz,
bana bildirilir denildi. Demek ki, uzakta yakında okumak arasında ayrılık
yoktur. Kabri bayram yeri gibi yapmaya hacet yoktur) diyor.
Hücre-i saadeti ziyarete ihtiyaç olmadığını göstermek için, Resulullahın, salat
ve selamdan haber aldığını yazmış, farkında olmayarak, kendi kendisini
yalanlamıştır. Ölü his etmez, duymaz diyordu. Şimdi de, haber aldığını yazıyor.
416. sayfasında, (Ölüler kendilerine söylenileni duymazlar. Ölüden dua, şefaat
istemek, ona tapınmak olur) diyor.
Resulullahın kendisine okunulan salevattan haberdar olduğunu yazması ve
yukarıdaki yazısı, birbirlerine uymamaktadır. Bundan başka, Ebu Davud’daki
hadis-i şeriflerden birini yazıyor. İkincisini yazmak işine gelmiyor. Hadis
âlimlerinden Abdülhak-ı Dehlevi, Medaric-ün-nübüvve kitabının 378.
sayfasında diyor ki, Ebu Davud’un Ebu Hüreyre’den haber verdiği hadis-i şerifte,
(Bir kimse bana selam verince, onun selamını işitir, cevap veririm)
buyuruldu. İbni Asakir’in haber verdiği hadis-i şerifte, (Kabrim yanında,
bana salevat okununca, o salevatı işitirim) buyuruldu.
Kabirdeki meyyitlerin duyduklarını ve gördüklerini bildiren böyle sağlam
haberler çoktur. Lüzumu kadar bildirdik. Uzatmaya lüzum yoktur. Dirilerin
yaptığı işlerin ölülere gösterildiğini aşağıda bildireceğiz. Onlarda görmek
olmasaydı, işlerin onlara gösterilmesi doğru olmazdı. Çünkü, işlerin
gösterilmesi demek, iki omuzda bulunan (Kiramen katibin) meleklerinin yazdığı
şeylerin gösterilmesi olduğu anlaşılmaktadır. Bu da mevtaların gördüğünü
bildirmektedir.
Dirilerin işlerinin gösterilmesi
Ölülerin görmesini anlattıktan sonra, dirilerin işlerinin onlara
gösterilmesini bildiren hadis-i şerifleri yazalım:
Ümmetin amelleri Resulullah efendimize gösterilmektedir.
Abdullah ibni Mesud hazretleri dedi ki, Resulullahtan işittim, buyurdu ki:
(Hayatım, sizin için hayırlıdır. Bana anlatırsınız. Ben de size anlatırım.
Öldükten sonra, vefatım da, sizin için hayırlı olur. Amelleriniz bana
gösterilir. İyi işlerinizi gördüğüm zaman, Allahü teâlâya hamd ederim. Kötü
işlerinizi gördüğüm zaman, sizin için af ve mağfiret dilerim.) [Bezzaz]
Ameller, işler, tanıdıklara gösterilmektedir.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Yaptığınız işler, kabirde olan yakınlarınıza ve tanıdıklarınıza bildirilir.
İyi işlerinizi görünce sevinirler. Böyle olmayan işleriniz için, ya Rabbi! Bizi
doğru yola kavuşturduğun gibi, bu kardeşimizi de kavuştur. Ondan sonra ruhunu al
derler.) [İ.Ahmed, Tirmizi]
(Yaptığınız işler, mezardaki yakınlarınıza ve tanıdıklarınıza gösterilir.
İşleriniz iyi ise, sevinirler. İyi değil ise, ya Rabbi, bunlara iyi işler
yapmaları için kalblerine ilham eyle derler.) [Ebu Davud]
(İnsanların yaptıkları işler, Pazartesi ve Perşembe günleri, Allahü teâlâya arz
olunur. Peygamberlere, Evliyaya ve ana-babaya Cuma günleri gösterilir. İyi
işleri görünce sevinirler. Yüzlerinin parlaklığı artar. Allah’tan korkunuz!
Ölülerinizi incitmeyiniz!) [Tirmizi]
(Mezardaki kardeşleriniz için Allahü teâlâdan korkunuz! Yaptığınız işler, onlara
gösterilir.) [Tirmizi, İbni Ebiddünya, Beyheki]
İnsanların yaptığı işler, mezardaki tanımadıkları ölülere de bildirilir. Hadis-i
şerifte buyuruldu ki:
(Yaptığınız işler, ölülere bildirilir. İyi işlerinizi görünce sevinirler.
Kötü işlerinizi görünce üzülürler.) [İbni Ebiddünya]
Vehhabi kitabının (Allame) ismini verdiği ve yazılarını kendilerine senet
olarak kullandığı ibni Kayyımı Cevziyye, Kitab-ür-ruh kitabında,
İbni Ebiddünya’dan, o da Sadaka bin Süleyman Caferi’den bildiriyor ki, bir kötü
huyum vardı. Babamın ölümünden sonra, pişman oldum. Bu taşkınlıklarımdan vaz
geçtim. Bir aralık bir kabahat yaptım. Babamı rüyada gördüm. Ey oğlum! Senin
güzel işlerinle kabrimde rahat ediyordum. Yaptığın işler bize gösteriliyor.
İşlerin salihlerin amellerine benziyor. Fakat, son yaptığından dolayı çok
üzüldüm, utandım. Yanımdaki mevtalar arasında beni utandırma, dedi. Bu haber,
yabancı mevtaların da, dünyadaki işleri anladıklarını gösteriyor. Çünkü, çocuğun
işleri babasına gösterildiği zaman, babası oğluna, beni yanımdaki ölülere
utandırma demektedir. Yabancı ölüler, çocuğun işlerinin babasına gösterildiğini
anlamasalardı, babası rüyada böyle söylemezdi. Hadis-i şerifte de, tanıdığı
bütün ölülere dünyadaki işlerin gösterildiğini yukarıda bildirmiştik.
Meyyitler birbirini ziyaret ederler
Meyyitlerin birbirini ziyaret etmeleri ve buluşmaları da, sahih haberlerle
bildirilmiştir.
Haris bin Ebi Üsame ve Ubeydullah bin Said Vayili (İbane) kitabında ve Ukayli,
Cabir bin Abdullah’tan haber verdikleri hadis-i şerifte, (Ölülerinizin
kefenini güzel yapınız! Onlar, kabirlerinde birbirlerini ziyaret ederler ve
övünürler) buyuruldu.
Müslim sahihindeki hadis-i şerifte, (Kardeşinin cenaze işini görenleriniz,
kefenini güzel yapsın!) buyuruldu. Çünkü, meyyitler birbirini ziyaret
ederler ve övünürler.
Ebu Hüreyre’nin bildirdiği hadis-i şerifte, (Ölülerinizin kefenlerini güzel
yapınız! Çünkü, birbirlerini kefenleri içinde olarak ziyaret ederler)
buyuruldu.
Tirmizi ve İbni Mace ve Muhammed bin Yahya Hemedani (Sahih) kitabında ve İbni
Ebiddünya ve Beyheki (Şu’ab-ül-iman) kitabında, Ebu Katade’den bildirdikleri
hadis-i şerifte, (Biriniz din kardeşinin cenaze işlerini görürse, kefenini
güzel yapsın! Çünkü onlar, kabirleri içinde birbirlerini ziyaret ederler)
buyuruldu.
Evinde iken nelerden incinirse
Dirilerin yaptıkları işleri haber alınca, ölülerin incindikleri hususunda,
İmam-ı Süyuti Şerh-us-sudur kitabında, Deylemi’nin Hazret-i Âişe
validemizden bildirdiği hadis-i şerifi yazıyor. Burada, (İnsan, evinde iken
nelerden incinirse, kabrinde de onlardan incinir) buyuruldu. İmam-ı Kurtubi
Tezkire kitabında diyor ki, dünyada olanların yaptıkları şeyleri Allahü
teâlâ bir melek ile yahut alamet ile, işaretle veya başka bir yoldan, ölülere
bildirir.
Allahü teâlânın izni ile iş yaparlar
İmam-ı Süyuti hazretleri buyuruyor ki:
Ruhun İlliyyinde olduğu halde, bedene bağlanmasına ve tasarruf yapmasına izin
verildiğini İbni Asakir’in, Abdullah ibni Abbas’tan haber verdiği şu hadis-i
şerif göstermektedir: Resulullah, Cafer Tayyar hazretleri şehid olduktan sonra
buyurdu ki,
(Bir gece Cafer Tayyar yanıma geldi. Yanında melek vardı. İki kanatlı idi.
Kanatlarının uçları kana boyanmış idi. Yemen’deki Bişe denilen vadiye
gidiyorlardı.)
İbni Adiy’in, Hazret-i Ali’den haber verdiği hadis-i şerifte, (Cafer bin Ebi
Talibi meleklerin arasında gördüm. Bişe ahalisine yağmur geleceğini
müjdeliyorlardı) buyuruldu.
Hadis âlimlerinden Hakim’in Abdullah ibni Abbas’tan verdiği haberde,
Resulullahın yanında oturuyordum. Esma binti Umeys yanımızda idi. Resulullah,
aleyküm selam dedikten sonra buyurdu ki:
(Ya Esma! Şimdi, zevcin Cafer, Cebrail ve Mikail ile birlikte yanıma
geldiler. Bana selam verdiler. Selamlarına cevap verdim. Bana dedi ki, (Mute)
gazasında kâfirler ile birkaç gün savaştım. Vücudumun her tarafında yetmişüç
yerimden yaralandım. Bayrağı, sağ elime aldım. Sağ kolum kesildi. Sol elime
aldım, sol kolum kesildi. Allahü teâlâ, iki kolum yerine bana iki kanat verdi,
Cebrail ve Mikail ile birlikte uçuyorum. İstediğim zaman Cennetten çıkıyorum.
İstediğim zaman girip meyvelerini yiyorum.)
Esma, bunları işitince, Allahü teâlânın nimetleri Cafer’e afiyet olsun. Fakat,
herkes bunu benden işitince inanmazlar diye korkuyorum. Ya Resulallah, minbere
çık sen söyle! Sana inanırlar dedi. Resulullah mescide teşrif edip, minbere
çıktı. Allahü teâlâya hamd ve sena eyledikten sonra, (Cafer ibni Ebi Talib,
Cebrail ve Mikail ile birlikte yanıma geldiler. Allahü teâlâ, ona iki kanat
vermiş. Bana selam verdi) buyurdu. Sonra, Esma’ya haber verdiklerini bir bir
söyledi.
Bu hadis-i şerifler gösteriyor ki, Allahü teâlâ, şehid olan ve salih olan
kullarına, insanlara faydalı olan işleri yapmak için izin vermektedir. Bunu
bildiren, daha nice haberleri hadis âlimleri yazmışlardır.
Kabirdeki nimet ve azapları dünyada iken görenler
Dirilerin, mezardaki nimetleri ve azapları anlaması ve baş gözü ile görmesi
caiz olduğu, Allahü teâlâ ve Resulü tarafından haber verilmiştir. Ehl-i sünnet
âlimleri, kabirde nimet ve azap olduğunu, bunun hem ruha, hem de bedene birlikte
olduğuna inanmak lazım geldiğini sözbirliği ile bildirmişlerdir. (Aka’id)
kitapları, bunları uzun uzun bildirmektedir.
İmam-ı Süyuti hazretleri Şerh-us-Sudur, Abdurrahman ibni Receb Hanbeli
hazretleri Ehvâl-ül-kubur kitabında, imam-ı Şarani hazretleri
Tezkire-i Kurtubi Muhtasarı'nda bildiriyor ki:
Eshab-ı kiramdan Abdullah bin Ömer hazretleri, (Yerden boynu zincirli birinin
çıktığını, bir adamın bunu dövdüğünü, zincirli adamın yerde kaybolduğunu,
böylece toprağa girip çıktığını gördüm) dedi. Resulullah efendimiz, bu zata,
(O gördüğün kimse, Ebu Cehil'dir, kıyamete kadar kabrinde böyle azap
çeker) buyurdu. (Taberani)
İmam-ı Taberani'nin bildirdiği bu hadis-i şerif, mezhepsiz ibni Teymiye'nin
talebesi olan ibni Kayyımı Cevziyye'nin Kitab-ür-ruh isimli eserinde de
vardır.
Buhari ve Müslim’deki hadis-i şerifte, (Eğer, gizli
tutabilseydiniz, kabir azabını, benim işittiğim gibi, size de işittirmesi için,
dua ederdim) buyuruldu.
Bu ve bunun gibi haberler, Peygamberler ve Evliya gibi, herkesin de
kabirdekileri görebileceğini bildirmektedirler. Evliyanın görmesi, hiç inkâr
edilemez. Allahü teâlânın kudreti ve ihsanı ile görmektedirler.
Ölmek yok olmak değildir
Bütün bunlar ruhların ölmediğini, mevtaların mezarda, kabir hayatı denilen
bilmediğimiz bir hayat ile diri olduklarını göstermektedir. İslam âlimlerinin
hepsi diyor ki, ölmek, yok olmak değildir. Bir evden bir eve göç etmek demektir.
Peygamberler ve Veliler de, İslamiyet’i yaymak için çalışmışlardır. Hepsi
şehidlik derecesine kavuşmuşlardır. Şehidlerin diri oldukları, Kur’an-ı kerimde
açıkça bildirilmektedir. Böyle olunca, onlardan tesebbüb ve teşeffu ve tevessül
etmek şaşılacak bir şey midir?
(Tesebbüb) demek, onları sebep yapmak, yani Allahü teâlâ katında yardım
etmelerini dilemektir.
(Tevessül) demek, bizim için dua etmelerini dilemektir. Çünkü onlar, Allahü
teâlânın dünyada da, ahirette de sevgili kullarıdır. Onların istediklerine
kavuşacaklarını, her dilediklerinin verileceğini, Kur’an-ı kerim bildirmektedir.
Böyle olan meyyitlerden, dirilerden beklenen şeyleri bekleyen bir kimse
kötülenebilir mi? Bunlardan beklenen şeyleri, Allahü teâlânın yaratacağına,
Allah’tan başka yaratıcı bulunmadığına inanan bir kimsenin, mezardaki
Peygamberleri, Velileri sebep kılması, vesile yapması, hiç inkâr olunabilir mi?
Bunları, onlar çürüdü, toprak oldu, yok oldu zan edenler inkâr eder. İslamiyet’i
bilmeyenler ve onların büyüklüğünü, yüksekliğini anlayamayanlar inanmaz.
Peygamberlerin ve Evliyanın yüksekliklerini ve üstünlüklerini anlamayan
kimseler, din cahilleridir. İslamiyet’i anlamamışlardır.
Evliyanın ve Peygamberlerin mezarlarına gidip, onların vasıtası ile, onları
sebep kılarak, Allahü teâlâdan bir şey istemenin ve kıyamet günü bize şefaat
etmeleri için, kendilerine yalvarmanın caiz olduğu, hadis-i şeriflerde
bildirilmiştir ve İslam âlimleri sözbirliği ile haber vermişlerdir. İnsanların
en üstünü olan Muhammed aleyhisselamın hadis-i şeriflerine ve Onun yolunda giden
seçilmişlerin, sevilmişlerin kitaplarına inanmak nimetini bize ihsan eden Allahü
teâlâya hamd ve şükürler olsun! Bu büyük nimeti Rabbimiz bize ihsan etmeseydi,
kendimiz anlayamaz, bulamaz, helak olurduk.