Nefsini terk etmeden Rabbini arzularsın
Hayvanı sen geçmeden, insanı arzularsın

(Men arefe nefsehü, fekad arefe rabbeh)
Kendini sen bilmeden, Sübhanı arzularsın

Sen bu evin kapısın, henüz bulup açmadan
Maşuka kavuşacak, zamanı arzularsın

Dışarı üfürmekle, yakılır mı bu ocak?
Gönlün Hakka vermeden, ihsanı arzularsın

Dağlar gibi kuşatmış, tembellik, kardeş seni
Günahını bilmeden, gufranı arzularsın

Konuk için evin yok, hiç hazırlığın da yok
Issız dağın başında, mihmanı arzularsın

Bostanı, bağı gezdim; meyvesin bulamadım
Sen söğüt ağacından, rummanı arzularsın

Gece sayıklar gibi, anlaşılmaz söz ile
Sen de mi ey Niyazi, irfanı arzularsın?

Camı temizlemeden, aynayı arzularsın
Zünnarını kesmeden, imanı arzularsın

Küçük çocuklar gibi, binersin ağaç ata
Tecrüben yok, topun yok, meydanı arzularsın

Karıncalar gibi sen, ufak ufak yürürsün
Meleklerden ileri, seyranı arzularsın

Topuğuna çıkmadan, suyu deniz sanırsın
Sen dereyi geçmeden, ummanı arzularsın

Haydi, Niyazi yürü, atma okun ileri
Derdiyle kul olmadan, sultanı arzularsın