Şöyle nazar edeler,
N’oldu cihan içinde?
Toprak oldu niceler,
Bu az zaman içinde.

O taze güller soldu,
Bülbüller ötmez oldu,
Ana ata zâr oldu,
Kaldı zindan içinde.

Canlar ateşte yandı,
Kuzuları kurt aldı,
Ardınca baka kaldı,
Zâr-ü figan içinde.

Ne oluyor insanlar?
Hasret kalıyor canlar,
Olacak buluşanlar,
Yarın cinân içinde.

İpek kumaş giyenler,
Var mı böyle diyenler,
Çürüyüp toprak olmuş,
Tenler kefen içinde.

O gözler karakaşlar,
Bir inci gibi dişler,
Gül tenler sırma saçlar,
Yılan, çıyan içinde.

Çürümüş tutan eller,
Susmuş konuşan diller,
Ciğerpare oğullar,
Kalmış toprak içinde.

Bu dünyaya aldanan,
Vefa bulurum sanan,
Ömrü boşa harcayan,
Şimdi pişman içinde.

Yunus gizle sözünü,
Haramdan çek gözünü,
Hakka çevir yüzünü,
Kalma firak içinde.

Kelimeler:

Zâr-ü figan: Acı ile bağırma, inleme
Cinân: Cennetler
Firak: Ayrılık